piątek, 24 lutego 2017

Hygge - klucz do szczęścia. Gdzie go szukać?

I ja nie uniknęłam szału na lekturę o fenomenie hygge. Na rynku przed Bożym Narodzeniem pojawiły się dwie pozycje. Ja wybrałam "Hygge. Klucz do szczęścia" autorstwa Meika Wikinga (niezłe nazwisko BTW).


Co to jest w ogóle to hygge? To kombinacja kilku czynników, ale myślę, że można je sprowadzić do poczucia bezpieczeństwa, komfortu, ciepła i estetyki. Jego typowymi składnikami są dobre towarzystwo (rodzina, przyjaciele), przytulne wnętrze, dobre (kaloryczne) jedzenie, wygodne ubranie, ogień w kominku. Czerpanie radości z prostych, najprostszych rzeczy, dostępnych na świecie od wieków.

Czyli tak naprawdę nic nowego pod słońcem. Każdy z nas to zna. Tyle, że my nie mamy na to osobnej nazwy.

W Danii ten koncept jest na tyle rozwinięty, że stał się ich charakterystycznym wyznacznikiem. Jak Dania, to hygge. Słowo odmienia się na wszystkie sposoby i łatwo z nim tworzyć nowe byty, np. hyggebukser - wygodne, domowe spodnie (któż ich nie ma!), hyggekrog - przytulny kącik w domu, hyggesnak - przyjemna rozmowa o niczym, itd., itp.

Idealny wieczór hygge to np. oglądanie starych dobrych komedii z przyjaciółką w piątek po pracy, zajadając się popcornem i chipsami. Czytanie dobrej książki popijając kakałko z pianką. Pyszny, gorący gulasz po długim spacerze po ośnieżonym lesie, czyli... czerpanie przyjemności na zasadzie kontrastu.
Hygge to nagrody, nie wyrzeczenia.


Wniosek - koncept hygge opiera się na kontraście. Żeby gulasz smakował, trzeba najpierw się zmęczyć, zmarznąć i zgłodnieć. Dobry film i popcorn smakują wyjątkowo po tygodniu ciężkiej pracy. Książka, kakałko i hyggebukser takoż, zwłaszcza, jeśli do pracy musimy dygać w gajerkach. Hygge istnieje w kontrze do sportu, diety, brzydkiej pogody, ciężkiej pracy, samotności, sztywnych ciuchów i sztywnych sytuacji.

Im więcej o tym myślałam, tym bardziej dochodziłam do wniosku, że owszem, hygge to stan umysłu, ale i kieszeni. I urodziła się mi taka teoria:

HYGGE TO STAN UMYSŁU, ALE I KIESZENI

Duńczycy należą do najszczęśliwszych ludzi na świecie*. Mają dobrą równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym. Potrafią cieszyć się prostymi przyjemnościami, doceniają podstawowe dary od życia - czyli uprawiają slow life pełną gębą. Są wdzięczni za to, że w domu jest ciepło i miło, gdy na dworze wichura i plucha. Że ziemniaczki z masełkiem są takie pycha. Że można spotkać się z przyjaciółmi w przytulnym pubie na plotki przy piwie. Czy tam sojowej latte. 

Tak się składa, że Duńczycy to także jeden z najbogatszych narodów świata.

Przypadek?
Nie sądzę.

Na hygge trzeba móc sobie pozwolić. Na hygge stać bogatych.
Docenić smak mielonego z buraczkami, bo próbowało się i kawioru, i sałatki fit z kozim serem.

Hygge stoi na drugim krańcu w stosunku do przepychu, zbytku, wyszukanych rozrywek. Ale żeby docenić te najprostsze rzeczy, trzeba poznać lub mieć w zasięgu te drugie. 

Taki na przykład nomada z Sahary, ten to ma hygge na co dzień!!! Jada niewyszukane potrawy (jak się domyślam), cieszy się z ciepła ogniska chłodnym wieczorem oraz z miękkiej, grzejącej derki po ciężkim dniu. Rozrywki nomady też zapewne są niewyszukane (choć raczej nie jest to stara komedia). Zapewne gry i zabawy, bądź śpiewy przy ognisku, a nie opera czy partyjka golfa.

Tylko że on nie zna nic innego. 

W krajach mniej rozwiniętych, ogarniętych wojną pojęcie hygge nie istnieje. Tam ludzie się cieszą, że w ogóle mają dach nad głową czy jakąkolwiek strawę. To nie jest kwestia wyboru. Hygge to świadomy wybór człowieka pierwszego świata.  

Nomada na pewno docenia fakt, że może odpocząć, zjeść coś dobrego albo wypić kawę gotowaną na ogniu w tygielku, ale to nie jest hygge. Bierze, co jest, bo jutro może tego nie być. I nie posiada innych ciuchów niż hyggebukser (czy tam inna hyggedżelaba).

To by tłumaczyło także, dlaczego my, Polacy, choć mamy podobną aurę (albo i łaskawszą), podobną kuchnię, wegetację, mieszkamy na podobnej szerokości geograficznej, jesteśmy daleko na liście szczęśliwych narodów świata. Obiektywnie warunki prawie te same. Ale my dopiero od niedawna możemy świadomie doceniać hygge. Z dzisiejszego punktu widzenia w PRL-u wiele rzeczy było hygge. Z tym że do innych nie mieliśmy dostępu. Mam wrażenie, że po latach biedy i zniewolenia wielu Polakom mentalnie czasami wciąż bliżej do nomady niż Duńczyka w kontekście hygge. Co nie zmienia faktu, że uczymy się cieszyć życiem coraz bardziej i coraz lepiej nam to wychodzi :)


Hygge to także w minimalnym stopniu kwestia pogody. Brzydkiej. Taki na przykład Jamajczyk, choć szczęśliwy (ach ta pogoda, ach ta kuchnia i zioła), nie doceni ciepłego koca czy grzanego wina tak jak zmarznięty Europejczyk.

Stopień rozwoju cywilizacyjnego, jednostkowa zamożność, pogoda - oto czynniki pozwalające na zaistnienie konceptu hygge. Moim zdaniem hygge to domena zamożnych, chłodnych krajów. Nie oznacza to oczywiście, że każdy bogaty mieszkaniec zimnego kraju jest szczęśliwy, a reszta świata  pozbawiona jest radości życia. :)

Magda

PS. Bardzo chętnie poznam Wasze zdanie na ten temat. Piszcie komentarze, jestem okropnie ciekawa!!!

M

wtorek, 21 lutego 2017

Kalendarz na marzec 2017 i gdzie na wakacje?

I oto kolejny miesiąc dobiega końca! 

Pozytywnego rachunku sumienia za luty jeszcze nie robię, bo wszak został nam tydzień i wiele dobrego może się jeszcze wydarzyć :) Np. Tłusty Czwartek, hahahaha!

Ale planować marzec już można, a nawet trzeba, prawda? A jak marzec, to Dzień Kobiet, a jak Dzień Kobiet, to tulipany!!!



Kalendarzem częstujcie się tutaj:


I tak sobie myślę, że czas najwyższy planować wakacje i majówkę... W tym roku jeden dzieć już będzie miał 2 miesiące wakacji - we wrześniu idzie do szkoły. O rany... Mam większą tremę niż ona...


Planujecie już? Może mi coś podpowiecie? Interesują mnie wyjazdy organizowane na własną rękę, nie z biur podróży. Pochwalcie się proszę, potrzebuję inspiracji! Może być i Polska i inne kraje, budżetowo :)

Uściski i miłego używania kalendarza.

Magda

piątek, 10 lutego 2017

Historia pewnej komódki


Ta komódka jest ze mną hohohoho, albo jeszcze i dłużej.

Kupiłam ją studentką będąc w Warszawie, pełną planów na życie (mowa o mnie, nie o komódce).
Stała dumnie w moim pierwszym mieszkanku, widziała wiele, oj wiele... Wtedy była sosnowa*, bo wtedy wszystko było sosnowe, hahahahaha! Z okolic Kruczej przywiozła mi ją koleżanka ze studiów, Paulina (dzięki, do dziś Ci to pamiętam!), która podówczas miała własne cinquecento. Wyobraźcie sobie, że się zmieściła w bagażniku??! (Znowu komódka, nie koleżanka).

Ach, jak mi się podobała! Po jej bokach stały regaliki (oczywiście sosnowe) z moją biblioteczką. W prawej górnej szufladzie trzymałam kasę od mamy na studenckie życie, oraz własną, zarobioną ciężko lekcjami języka angielskiego w renomowanej szkole Archibald. 

Potem wyjechałam do Londynu, a komódka gdzieś tam na mnie wiernie czekała. Po roku wróciłam w rodzinne strony, a komódka ze mną. 


A potem był ślub! Ach cóż to był za ślub. I urządzanie domu. I znowu ze mną poszła, ale tym razem dostała nową szatę - przemalowałam ją na biało farbą do drewna i metalu. Wiele sprzętów zresztą wtedy padło pod mój biały pędzel, m.in. stołek, którego kawałek widać i moje stare biureczko.

Stanęła w małym pokoiku, który przez jakiś czas pełnił rolę mojego biura. I powiem szczerze, że nie pamiętam, co w niej trzymałam.

A potem... A potem stało się coś cudownego. Jej wnętrze zapełniło się uroczymi śpioszkami, malutkimi bodziakami i tycimi skarpetkami. Oraz jednorazowymi pieluszkami. Biuro stało się pokoikiem wytęsknionego dzidziusia. Urodziła się Maja. Och, co to była za radość dla komódki! Była taka ważna i potrzebna, bo w pokoju dziecięcym nie było szafy. 


Potem Maja dostała duży "dorosły" pokoik. Ale wnętrze komódki szybko zapełniło się znowu ślicznymi dziecięcymi ciuszkami, tyle że chłopięcymi. I znowu była bardzo potrzebna i ważna, tym razem Mikołajkowi.


Nadszedł jednak czas, że i Miki dostał nowy pokoik. Został co prawda w tym samym pomieszczeniu, ale wnętrze uległo totalnej metamorfozie i na komódkę nie było w nim miejsca... Wylądowała tymczasowo w sypialni rodziców.


Ten "tymczas" trwa i trwa, i chyba się nie skończy!!! Ostatnio dostała nowe gałeczki, te które widać. Wypiękniała w okamgnieniu!!! Normalnie lifting po całości, w życiu nie dałabym pani 20 lat, no najwyżej 13!!!


Teraz chowa w sobie pościel i moją biżuterię. 
I tak już chyba zostanie.
Wciąż ją bardzo lubię. 
Nie oddam jej. 

Magda

* Nadal jest, ale teraz tego nie widać.

Gałki - TIGER, ale chyba już nie ma. Kupowane z rok temu.

sobota, 4 lutego 2017

Skrzynia na farby



Moje przybory do malowania prosiły się o nowy domek. Do tej pory mieszkały w pudełku kartonowym i się powoli nie mieściły. Kredki akwarelowe, farbki, pędzle, papier w różnym rozmiarze... 

Jakiś czas temu dostałam od koleżanki pudełko drewniane, chyba wcześniej służyło jako opakowanie wykwintnego prezentu, jak mi się zdaje. Ona nie miała serca wyrzucić i tak stało i stało, aż mnie się oczy zaświeciły na jego widok i z ulgą mi je oddała :)

Gdy je dostałam sama nie wiedziałam, co z nim zrobię. Obawiam się, że skończę jako szalona staruszka, otoczona górami rupieci. Ale tylko tych do rękodzieła :) Innych rzeczy pozbywam się bez skrupułów, np, ciuchów czy "nieprzydasi", które są brzydkie do których nie mam sentymentu. Pisałam o tym TUTAJ


I tak stało i stało, aż wymyśliłam sobie, że będzie moim pudłem na farby. I że je sobie ozdobię. Padło na LAKIER DO PAZNOKCI. Już kilka razy się sprawdził :) Postanowiłam namalować coś na kształt mandali. A wyszło coś na kształt układu słonecznego :) Wszystkie kropeczki namalowałam lakierem, te mniejsze oszczędnie, te większe hojnie :) Jak je zrobić? To bardzo proste. 


POTRZEBUJEMY


- drewnianego pudełka
- lakierów do paznokci, w dowolnych kolorach, mogą być stare
- cyrkla

WYKONANIE


Na wieczku narysuj cyrklem okrąg, pomoże nie zboczyć z kursu :)
Ja zrobiłam błąd, ponieważ narysowałam tylko zewnętrzne koło, lepiej narysować wszystkie, jakie zamierza się robić. Ja tego nie zrobiłam i trochę krzywo mi wyszło miejscami :)

Stawiaj kropeczki w wybranym kolorze po okręgu. Jeśli chcesz większą kropę, nabierz dużo lakieru i pozwól mu skapnąć. Daj dziełu wyschnąć przez noc. 


Jedno jest pewne - nikt nie ma takiej skrzyni!!!

Uściski, 
Magda

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...